Op deze druilerige zaterdag, de laatste van de kerstvakantie, loop ik richting papiercontainer. Van veraf zie ik een chic uitziende dame in een duur uitziend joggingpak met bijpassend duur uitziend sportjack die uit een peperdure auto meerdere tassen vol met papier en lege flessen tilt.

Op zich niet echt een heel vreemd straatbeeld als je bedenkt dat de containers aan het begin van een wijk staan waar aan het einde veel dure huizen te vinden zijn. Het feit dat ons huis vlakbij deze containers ligt zegt tevens iets over de grootte ervan.

Terwijl ik met mijn stapeltje papier in mijn handen op haar afloop (dat is het voordeel van dichtbij de container wonen, je kunt er lopend naar toe met een te dragen stapel) vraag ik me af wat het toch is dat sommige vrouwen er zo chic uit blijven zien, zelfs als ze in joggingpak met verwarde (duidelijk geblondeerde) haren bij de papier en glascontainer staan.

Er verschijnen beelden in mijn hoofd van een vrouw die haar dagen bij de kapper, masseur, sauna en sportschool doorbrengt. Waarbij het enige wat zij te doen heeft het aansturen van haar personeel is, zoals daar zijn de klusjesman, tuinman, schoonmaakster etc.

Als ik dichterbij kom zie ik dat zij al wat op leeftijd is, ze ziet er moe, misschien zelfs somber, uit. Ze heeft haar volledige aandacht bij het tillen van de zware tassen en begint vervolgens met het gooi en smijtwerk om alle lege flessen, en het zijn er nogal wat zie ik, in de container te krijgen. Dit doet zij met een kracht alsof ze een enorme woede in zich heeft die ze nu botviert op de flessen.

Gelijk verschijnen er beelden in mijn hoofd van een verdrietige, ‘oudere’ dame (geschatte leeftijd halverwege de 50) die haar dagen al drinkend doorbrengt en al vroeg in de middag haar vriendinnen uitnodigt voor een borrel. De vriendinnen aan wie zij steeds weer, de ene keer boos, dan weer verdrietig en met een bittere ondertoon, vertelt over haar overspelige echtgenoot, die een relatie is aangegaan met een jongere en schonere dame.

Al deze beelden en gedachten verschijnen automatisch in mijn hoofd. Ze opschrijven kost vele malen meer tijd en moeite dan ze te denken. Het bovenstaande is aan mijn geestesoog voorbijgetrokken in nog geen minuut. De tijd die het me kost om naar de glasbak te lopen. Sterker nog, terwijl ik dit allemaal aan het denken was, was ik me er niet eens zo van bewust.

Op het moment dat ik aankom bij de containers komt pas het moment van opmerkzaamheid. Ik haal een paar keer met aandacht adem en word me gewaar van mijn dwalende geest. De film die het zojuist heeft afgespeeld. Inmiddels sta ik naast de betreffende dame bij de papiercontainer. Ze merkt mijn aanwezigheid op en kijkt me aan.

En nu pas kijk ik echt naar haar en zie ik haar met mijn volle aandacht. En wat ik zie is dit, een dame in een wit joggingpak die veel tassen met papier en flessen bij zich heeft. Haar witte Mercedes cabriolet staat op de stoep geparkeerd.

Ze kijkt me aan. Ik glimlach vriendelijk naar haar en wens haar een gelukkig nieuwjaar. Ze lacht vriendelijk terug, haar hele gezicht licht er van op, en wenst mij ook al het goeds.

Ineens klinkt het gerinkel van het glas vrolijk, het gerinkel van glaswerk wat ingekocht is door een vrouw die haar hele familie over heeft gehad met kerst. Dagen in de keuken heeft gestaan om voor al haar kinderen en kleinkinderen te koken en nu moe maar tevreden de troep aan het opruimen is.

Maar ik weet wel beter. Het is wat het is. Niet meer en niet minder. Ook al wil mijn geest mij soms anders doen geloven.

In het oordelen over anderen doet de mens een onvruchtbaar werk – Thomas a Kempis